Όταν, πριν από αρκετά χρόνια, μιλούσα σε μετέπειτα πρωθυπουργό της Ελλάδας για τεχνοκρατική δημοκρατία δεν είχα στο μυαλό μου τον MarioDraghi (Μάριο Ντράγκι).
Μιλούσα για την ανάγκη όρων απτού και μετρήσιμου έργου. Ή, αν προτιμάτε, για την ανάγκη η πολιτική να αποκτήσει έναν αποτελεσματικό χαρακτήρα μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού και με γνώμονα πρωτίστως την ποιότητα ζωής του ανθρώπου.
Με την πάροδο των ετών κι εγώ ο ίδιος καθημερινά συνειδητοποιώ την αξία της καινοτόμου σκέψης κι ενίοτε της ανορθόδοξης σκέψης. Πολιτική χωρίς σκέψη δεν υφίσταται.
Ταυτόχρονα ήταν αρκετή η κρίση των μνημονίων για να καταλάβει η πλειοψηφία των πολιτών την αξία της πολιτικής στην καθημερινότητα μας. Μια αξία που για πολλά χρόνια η Αγορά την αμφισβητούσε.
Ένας άνθρωπος της αγοράς, ωστόσο, είναι αυτός έρχεται περίπου ως Μεσσίας να σώσει την Ιταλία και – ελπίζουμε – την Ευρώπη.
Τι κι αν δεν είναι άμεση επιλογή των πολιτών, τι κι αν δεν είναι εκλεγμένος, τι κι αν προέρχεται μέσα από μια διαδικασία που θα ζήλευε κι ο Μακιαβέλι.
Είναι ο μόνος στην Ευρώπη που είχε σημειώσει από τον περασμένο Μάρτιο πόσο ελάχιστη σημασία έχει η αύξηση του δημοσίου χρέους μπροστά στην ανθρώπινη καταστροφή που έφερνε και φέρνει η πανδημία.
Είναι εκείνος που ως Επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έσωσε το ευρώ.
Είναι εκείνος που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τον στρεβλό, γραφειοκρατικό και πλέον απαρχαιωμένο τρόπο λειτουργίας των Βρυξελλών.
Ο συνδυασμός ιταλικού, μεσογειακού ταπεραμέντου με τη βαθιά γνώση της νοοτροπίας της Βόρειας Ευρώπης μπορεί να αποδειχθεί η ιδανική λύση.
Ωστόσο, έχει αρχίσει να ριζώνει ένα βαθύ ερώτημα: είναι η ιδανική λύση σε μια κρίση ένας άνθρωπος ο οποίος δεν έχει εκλεγεί από το λαό; Αποτελεί μέρος της δημοκρατίας;
Η Ελλάδα είχε μια περίεργη τύχη να προηγηθεί όλων αυτών των εξελίξεων. Ήμασταν οι πρώτοι που εν μέσω κρίσης ορίσαμε, μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες του Κοινοβουλίου, τον κ. Λουκά Παπαδήμο.
Στην μικρογραφία της περίπτωσης δεν έχει διαφορές. Κι εμείς σ’ ένα τραπεζίτη καταφύγαμε.
Κι εμείς σ’ έναν άνθρωπο που γνώριζε τις Βρυξέλλες απευθυνθήκαμε.
Κι εμείς από ένα τεχνοκράτη ζητήσαμε να δώσει λύση. Για να μην αναφερθούμε στο άλλο κοινό σημείο που είναι ότι και οι δύο (Draghi, Παπαδήμος) διετέλεσαν Καθηγητές Πανεπιστημίων.
Ναι μεν εμείς δεν έχουμε την παράδοση της Ιταλίας, όσον αφορά σε Πρωθυπουργούς κοινής αποδοχής. Δεν έχουμε την παράδοση συμμαχικών κυβερνήσεων. Αλλά προηγηθήκαμε.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου άντεξε στην Ελλάδα περίπου εφτά μήνες. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει η Κυβέρνηση Ντράγκι.
Είναι η δημοκρατία κι οι πολίτες που πολλές φορές απαντούν σε ανάλογα ερωτήματα. Ή είναι οι σκοτεινοί διάδρομοι κάποιων πολιτικών οργανισμών.
Εκείνο που είναι σίγουρο είναι το εφήμερο της πολιτικής στην παρούσα φάση.
Η εξουσία στις δυτικές κοινωνίες αυτές τις εποχές κρατά λίγο αν ο πολιτικός δεν έχει συναισθηματική νοημοσύνη κι αν δεν συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να παράγει -κι όχι απλά- να αναπαράγει ιδέες.
Είναι η εποχή των μεγάλων αλλαγών. Δεν τις φέρνει η πανδημία. Απλώς τις επισπεύδει κι αναδεικνύει την ανάγκη τους.
Σε αυτό το εφήμερο τοπίο πιστεύω ακράδαντα ότι oΝτράγκι είναι η μοναδική ελπίδα για όλους μας.
Οι εκφρασμένες απόψεις του μπορεί να είναι η απαρχή μεγάλων αλλαγών. Όχι μόνο όσον αφορά στην παραπαίουσα Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά όσον αφορά στην ανάγκη χάραξης διαφορετικών πολιτικών. Τουλάχιστον όσον αφορά στην Ελλάδα αυτό είναι μονόδρομος.
