Ο εχθρός εντός των συνόρων

«Είχαμε μόνο 2 κρούσματα τον Ιούνιο μπαμπά;» με ρώτησε ο Αλέξανδρος, ετών 12. «Ειλικρινά δεν θυμάμαι» ανταποκρίθηκα. «Τι έγινε και με ρωτάς» επανήλθα. «Το διάβασα στο Κ της Καθημερινής» μου απάντησε.

Εκείνη τη στιγμή δύο άμεσες σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου. Πρώτον ότι χαίρομαι για το γεγονός ότι διαβάζει περιοδικά κι εφημερίδες. Σε πείσμα των καιρών έχω κάνει μαζί του πάρα πολλές συζητήσεις για την αξία της εφημερίδας και της ενημέρωσης στο χαρτί. Δεύτερον, μου ήρθε η στιγμιαία απογοήτευση από τα σημερινά δεδομένα του κορωνοϊού. Υπάρχουν πάρα πολλές δικαιολογίες, η συντριπτική πλειοψηφία απόλυτα λογικές. Αλλά δεν κρύβω ότι θα ήθελα να είμαι λίγο ακόμα μια Νέα Ζηλανδία μέσα στην Ευρώπη. Κι ας μην μπόρεσε ούτε αυτή να σωθεί στο τέλος από τον αόρατο εχθρό.

O αόρατος εχθρός δημιουργεί και την μεγάλη ανατριχίλα. Είναι κι η Ελλάδα που είναι σε συνεχόμενη κρίση. Πόσα χρόνια κρίση να αντέξει κανείς; Πόσες αναποδιές; Και πόσο θα μεμψιμοιρεί ο μέσος Έλληνας κι Ελληνίδα για τα κακά που μας βρήκαν; Και τι κι αν πίστευα και πιστεύω ότι μέσα στην ατυχία μας είμαστε τυχεροί. Ότι ο κορωνοϊός μας φέρνει τεράστια ευκαιρία για την Ελλάδα. Να κάνουμε μια νέα αρχή. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σου δίνουν την εντύπωση ότι οι αντοχές τελείωσαν. Μοιάζει σαν να κερδίσαμε μόνο ένα χρόνο ηρεμίας. Απλώς για να πάρουμε μια ανάσα να συνεχίσουμε να ξιφουλκούμε μεταξύ μας. Μέχρι τα λόγια να γίνουν πράξεις κι η οργή να πάρει μορφή.

Και να ήταν μόνο ο κορωνοϊός; Πόσες φορές θα γράψουμε ότι πρoτού έρθει ο κορωνοϊός ο ΟΟΣΑ σε Έκθεσή του είχε σημειώσει ότι 7 στους 10 Έλληνες ήταν σε δεινή οικονομική θέση. Ότι το 12,9% των Ελλήνων είχε εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας και το 55,4% ήταν οικονομικά ευάλωτο (κινδύνευαν ανά πάσα στιγμή να πέσουν κάτω από το όριο της φτώχειας, αφού δεν είχαν αποταμιεύσεις που μπορούν να τους συντηρούσαν για πάνω από 3 μήνες). Και δεν μιλάμε για θέματα υγείας ή άλλα που μπορούν να μαστίζουν κάθε ελληνική οικογένεια. «Ο καθένας κουβαλάει το δικό του σταυρό» δεν λέει ο θυμόσοφος λαός;

Ο λαός; «Ο λαός απασφάλισε» μου εκμυστηρεύτηκε αδελφικός μου φίλος όταν έγραψε στον τοίχο του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης ότι κάηκαν οι Μυκήνες και σοκαρισμένος γνώρισε την μήνι των διαδικτυακών φίλων του. Εκείνος θεώρησε ότι ήταν το τίμημα της γνώμης του. Εγώ θεωρώ ότι είναι η δικτατορία της ατάκας. Είτε επώνυμα είτε ανώνυμα λίγα μπορούν να σταματήσουν κάποιον να πετάξει μια ατάκα. Ή και να βρίσει. Τι κι αν τα γραπτά μένουν; Τα likes επικρατούν.

 Όπως στην Ευρωπαϊκή Ένωση επικρατεί καθαρά η Γερμανία. Γιατί αυτό το άλμα στη γραπτή σκέψη; Διότι στον ίδιο χώρο, αυτών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, διαβάζει κανείς και την εξωτερική πολιτική μας. Κι αν κυριαρχεί τώρα με τα ελληνοτουρκικά το «στ’ άρματα, στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα» κανείς δεν ξέρει αν ο πολεμιστής του πληκτρολογίου έχει συναίσθηση της ευθύνης και της εποχής. Κι αν ο πατριωτισμός, ύψιστη αξία των Ελλήνων και των Ελληνίδων, καπελώνεται από την πατριδοκαπηλία.

Ωστόσο ο χώρος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αναμφισβήτητα αποτελεί περισσότερο ευχή παρά κατάρα. Είναι το σύγχρονο καφενείο. Ο τρόπος να μάθουμε το κουτσομπολιό, αλλά και να λάβουμε πληροφορία. Πολύτιμη πληροφορία. Όπως αυτή με τα στοιχεία Ιουλίου για το σύστημα εκκαθάρισης διασυνοριακών πράξεων σε ευρώ της ΕΚΤ, TARGET2.

Η Γερμανία κυριαρχεί οικονομικά γι’ αυτό δίνει και το ρυθμό.Οι οφειλές προς την Γερμανία ξεπέρασαν το €1 τρισ! Η ΕΚΤ η ίδια έχει άνοιγμα €289 δισ. Η Ελλάδα έχει άνοιγμα €70 δισ.To διάστημα Φεβρουάριος 2020 – Ιούλιος 2020 Γερμανία (198 δισ), Γαλλία (79 δισ), Λουξεμβούργο (21) δισ και Ολλανδία (15 δισ) είναι οι κυρίως τροφοδότες της ρευστότητας και αντίστοιχα τέσσερις χώρες οι κυρίως ωφελούμενοι (Ιταλία 138 δισ, Ισπανία 83 δισ, Ελλάδα 45 δισ και Βέλγιο 15 δισ). Φυσικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι το μέρος που μεταφέρουμε κι άποψη.

Η άποψη πάντοτε έχει τίμημα. Το τίμημα της γνώμης, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο φίλος μου. Άλλοτε υψηλό, άλλοτε χαμηλό αλλά πάντοτε υπαρκτό. Ενίοτε και χρήσιμο. Ή ακόμα και απαραίτητο. Είναι το σημείο το οποίο επιμένω και στον Αλέξανδρο. Να έχει άποψη. Να έχει γνώμη. Και να μη διστάζει να την υπερασπίζεται, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Αρκεί να το κάνει με επιχειρήματα, ψυχραιμία, σθένος, παρρησία κι ευγένεια.

Στον καταιγιστικό ρυθμό που δεχόμαστε τις πληροφορίες είναι λογικό να τις λησμονούμε. Κάπως έτσι μέσα σε μόλις δύο και κάτι μήνες ξεχάσαμε κι ο Αλέξανδρος κι εγώ ότι τον Ιούνιο είχαμε μόνο δύο κρούσματα. Κάπως έτσι ενδέχεται όλοι να ξεχάσουμε την επιτυχία της πρώτης φάσης της διαχείρισης της κρίσης του κορωνοϊού. Και να αλλάξουμε άποψη ή γνώμη. Διότι πλέον η μάχη δίνεται καθημερινά. Και καθημερινά οφείλουμε να αποδεικνύουμε την προσωπική κι επαγγελματική μας πορεία. Ας το έχουμε όλοι υπόψη μας.