Αν υπήρχε μια αδυναμία που στηλίτευα στην προηγούμενη Κυβέρνηση ήταν ο ερασιτεχνισμός. Ήταν μια αδυναμία που σε συνδυασμό με το βιασμό της πρακτικής λογικής δημιουργούσε ένα εκρηκτικό μείγμα στην κοινωνία.
Η κοινωνία βγαίνει (;) από την κρίση εξουθενωμένη. Και ζουγκλοποιημένη. Χωρίς πολλές αντοχές και -πολύ περισσότερο – χωρίς διαθέσεις κατανόησης.
Η παρουσία των ΜΑΤ στα νησιά μπορεί να ήταν απαραίτητη. Μπορεί στο τέλος να λειτουργήσουν οι κλειστές δομές, να κλείσουν οι ως σήμερα ανοιχτές, να λειτουργήσει το σχέδιο της Κυβέρνησης. Η Κυβέρνηση, όμως, σε αυτή τη φάση και στο συγκεκριμένο θέμα αποτυγχάνει. Καθημερινά. Και φοβάμαι ότι αποτυγχάνει επειδή δεν έχει διαβάσει ή δεν έχει συμβουλευτεί. Ιδιαίτερα στη Μυτιλήνη που φαίνεται να γίνονται οι εντονότερες ταραχές είναι οφθαλμοφανές ότι ιδιαιτερότητες του νησιού δεν έχουν ληφθεί υπόψη. Πέρα από την κόπωση των ετών δεν έχει ληφθεί υπόψη η κοινωνικοπολιτική ιστορία του.
Είναι απαραίτητο έστω και τώρα, ακόμα και σε συνθήκες πόλωσης να βρεθεί μια χρυσή τομή. Να ανοίξει άμεσα ένας δίαυλος επικοινωνίας με τη τοπική κοινότητα. Υπάρχει τρόπος.
