Πάνω ή κάτω από τον πήχη;

Όσοι είμαστε μεταξύ 35-55 ετών έχουμε ζήσει ανεπανάληπτες στιγμές1. Εξαιρουμένων των πολιτικά φανατικών, σήμερα μας έχει απομείνει μια μόνο λέξη: ανησυχία. Είτε είμαστε επιχειρηματίες, είτε ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε ιδιωτικοί υπάλληλοι, είτε δημόσιοι. Στην πράξη τα έχουμε ζήσει όλα, εκτός από πόλεμο, κανονικό.

Πρόσφατα, σε μια παρουσίαση, ένας ευγενής και χτυπημένος σκληρά Έλληνας επιχειρηματίας περιέγραψε την τελευταία δεκαετία στην πατρίδα μας με τον εύστοχο τίτλο «τρενάκι του τρόμου σε λούνα πάρκ».

Σε μια εποχή γεμάτη από προκλήσεις,κι ενώ ήδη έχουμε περάσει 3+1 μνημόνια, οργανογράμματα δημοσίων οργανισμών μένουν στα χαρτιά, επικεφαλής τομέων εταιρειών αυτοαποκαλούνται ανειλικρινώς διευθύνοντες σύμβουλοι για λόγους πώλησης, τα οικονομικά μέτρα στερούνται φαντασίας, οι μεταχρονολογημένες επιταγές παραμένουν ως μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο αν κι έχουμε ζήσει όχι μία αλλά δύο πρωτόγνωρες κρίσεις μόλις σε πέντε χρόνια (το 2015 με το κλείσιμο των τραπεζών και τον έλεγχο των κεφαλαίων και σήμερα με την πανδημία του κορωνοϊού), συγκεκριμένα πρόσωπα στον ιδιωτικό τομέα αναλαμβάνουν με τη λογική μιας νέας παράλληλης εξουσίας θέσεις σε παράλληλους θεσμούς, ουσιαστικά θέματα, όπως η ολοένα αυξανόμενη φτώχεια, κρύβονται κάτω από το χαλί και τα περισσότερα προβλήματα εξακολουθούν να έχουν μια αντιμετώπιση «χτυπάμε το τενεκεδάκι πιο πέρα». Στάσιμο φυσικά δεν είναι τίποτα. Σπάνια μπορεί να είναι. Διότι ακόμα κι η ψηφιακή επανάσταση είναι λογική απόρροια όλων όσων βλέπαμε και βλέπουμε δίπλα μας, στο παγκόσμιο χωριό που ζούμε. Δική μας πρωτότυπη σκέψη δεν είναι.

Η γενιά 35-55 είναι η πιο πολυταξιδεμένη, η πιο πολυδιαβασμένη, η πιο πολυσπουδασμένη και σίγουρα η πιο ευαισθητοποιημένη. Είναι απορίας άξιον γιατί ενώ συμβαίνουν όλα αυτά είναι και η πιο ταλαιπωρημένη. Φταίει ότι ο κόσμος είναι πλέον μεγάλος για να την χωρέσει στην μικρή γεωγραφικά Ελλάδα; Φταίει ότι ο στόχος είναι υψηλός για να μένει στα σύνορα μια χώρας; Φταίει η πολιτική, ο καπιταλισμός ή απλά ο κακός μας ο καιρός; Ότι κι αν φταίει, κακά τα ψέματα δεν δικαιολογείται. Δεν δικαιολογείται από τις απόψεις που διαβάζει κανείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν δικαιολογείται, διότι οι δύο τελευταίοι πρωθυπουργοί είναι μέλη αυτής της γενιάς. Δεν δικαιολογείται, διότι υπάρχει και σκέψη και γνώση και πληροφορία. Τόνοι από πληροφορία. Κι αν ακόμα αυτό το γεγονός δυσχεραίνει την πιθανότητα να γίνει ορθή ανάγνωση, εντούτοις συμβάλλει στην απορρόφηση περισσοτέρων εναλλακτικών.

Το κυριότερο, όμως, η γενιά 35-55 μέχρι σήμερα έχει αντέξει. Χαμογελάω όταν βλέπω στο δικό μου επαγγελματικό χώρο να μην μετριούνται τα επιτεύγματα αυτής της γενιάς. Να αντιγράφουμε απόψεις ειδικών του εξωτερικού, όταν εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να ενημερώνουμε το εξωτερικό. Κανείς επαγγελματίας δεν έχει την εμπειρία που έχουμε εμείς. Δεν ζήσαμε μεν πολέμους, κανονικούς. Ζήσαμε ωστόσο δύο πρωτόγνωρες οικονομικές κρίσεις. Και ζούμε μια πανδημία. Από την άλλη ανησυχώ ότι αυτή η γενιά χάνει την ελπίδα της δημιουργίας. Χάνει το χαμόγελο της επιτυχίας. Μπαίνει σε μια δίνη απόρροια αποφάσεων που άπτονται μιας σκληρότητας επιβίωσης στην πλέον ζουγκλοποιημένη έκφραση της καθημερινότητας.

Στις ημέρες μας κρίνεται το μέλλον μας. Κακά τα ψέματα με αποφάσεις άλλων χάσαμε περίπου είκοσι χρόνια. Ωστόσο τώρα εμείς είμαστε που παίρνουμε τις αποφάσεις. Η δική μας γενιά στελεχώνει τα περισσότερα κέντρα λήψης αποφάσεων. Η δική μας γενιά έχει την πλειοψηφία των διαμορφωτών κοινής γνώμης. Η δική μας γενιά είναι στο τιμόνι.

Αν κι εμείς δεν ανταποκριθούμε τότε φοβάμαι ότι θα χάσουμε κι άλλα είκοσι χρόνια. Ο χρόνος δεν σταματά. Έτσι δεν σταματά κι η ζωή. Η Ελλάδα έχει μια ευκαιρία. Οι 35-55 πρέπει να σηκώσουν το βάρος και να ανταποκριθούν. Και ας είμαστε ταλαιπωρημένοι. Καλώς ή κακώς δεν γίνεται αλλιώς. 

1 Στη βιβλιογραφία συναντά συνήθως την GenerationX που περιγράφεται ως η γενιά που έχει γεννηθεί από το 1965 ως το 1980 και τους Millennials που περιγράφονται ως αυτοί που έχουν γεννηθεί μεταξύ 1980 και 2000. Η δική μου προσέγγιση έχει να κάνει με όρους ζώσας παραγωγικής κοινωνίας