Θα περίμενε κανείς ο πλούτος εμπειρίας που απέκτησε ο ελληνικός λαός να συνόδευε το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς, όσοι το πιστεύουν πλανώνται πλάνην οικτρά.
Το πολιτικό σύστημα, με αφορμή τις νόμιμες επισυνδέσεις, έδειξε αρνητικά αντανακλαστικά και φτωχή πολιτική παιδεία. Εξακολουθεί να υποτιμά τους Έλληνες και τις Ελληνίδες και προσπαθεί κρυμμένο πίσω από τις δημοσκοπήσεις να αιτιολογήσει τις αποφάσεις του.
Ποιες είναι αυτές; H σκληρή ανελέητη αντιπαράθεση με θεωρητικό στόχο την συσπείρωση των ψηφοφόρων. Ο κομματικός στρατός, στη στρατηγική των κομμάτων, υπερτερεί της εθνικής συνείδησης. Κι υπερτερεί η μάχη χαρακωμάτων, χωρίς πολιτική επεξήγηση. Κι η μάχη καλού-κακού, χωρίς να υπάρχει πειστική επεξήγηση ποιος είναι ο κακός και ποιος ο καλός.
Εκείνο το οποίο, όμως, εκπλήσσει στη μάχη της εξουσίας το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι η διαχείριση του διεθνούς Τύπου κι ειδικά του ευρωπαϊκού τύπου.
Είναι τοις πάσι γνωστό ότι στην Ευρώπη υπάρχουν ιερά ονόματα μέσων ενημέρωσης με ιδεολογικές αφετηρίες. Δεν είναι κακό. Μάλλον το εναντίον. Είναι σύνηθες μάλιστα στο εξωτερικό, πριν από κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, μέσα ενημέρωσης να παίρνουν ευθέως θέση υπέρ ή κατά μιας υποψηφιότητας. Κι επειδή κάθε άνθρωπος έχει μια ιδεολογική αφετηρία θα ήταν καλό να μην λησμονούμε ότι κάθε δημοσιογράφος είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Είναι διαφορετική υπόθεση αν η ιδεολογική αφετηρία γίνεται ιδεολογική εμμονή ή ιδεολογικός παρωπιδισμός.
Τα ελληνικά κόμματα δυστυχώς εκμεταλλεύονται τις ιδεολογικές αφετηρίες Μέσων Ενημέρωσης προκειμένου να μεταφέρουν στο εξωτερικό της χώρας την εσωτερική διαμάχη. Ολοένα και περισσότερο διαβάζουμε άρθρα στο εξωτερικό που στοχοποιούν την μία ή την άλλη πλευρά προκειμένου μετά να εισαχθούν στην ελληνική πολιτική σκηνή με το ειδικό βάρος της επωνυμίας του Μέσου. Αυτό δεν αφορά στον ή στην δημοσιογράφο. Ούτε το ίδιο το Μέσο πολλές φορές. Αφορά στη στρατηγική των κομμάτων για την ενημέρωση των δημοσιογράφων και του Μέσου.
Κι αν μάλιστα συλλογιστεί κανείς ότι η υπόθεση των νόμιμων επισυνδέσεων στην Ελλάδα ξεκίνησε με αφορμή έρευνα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για παράνομο λογισμικό παρακολούθησης και ότι το ίδιο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ήδη τρεις βασικούς πόλους (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλιστές κι Ομάδα Εμμανουέλ Μακρόν επί της ουσίας) βρίσκεται αφενός σε βαθιά κρίση ταυτότητας, αφετέρου σε σημαντική αναδιάταξη πολιτικών δυνάμεων, τότε είναι εύκολα κατανοητό πως η υπόθεση της Ελλάδας μπορεί να αποτελέσει την πυριτιδαποθήκη πολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη χωρίς αυτές να ελέγχονται από την Ελλάδα αλλά να αφορούν στην Ελλάδα. Μύλος.
Σήμερα, όλοι οι πολιτικοί Αρχηγοί οφείλουν να δείξουν σύνεση και ψυχραιμία. Όπως κι όλοι όσοι έχουν θέση πρώτης γραμμής. Είναι δεδομένο ότι σε σχέση με το παρελθόν δεν υπάρχει εγχώριος και διεθνής λόγος. Σε κλάσματα δευτερολέπτου μαθαίνουν στα άπαντα της γης κάθε δήλωση κάθε πολιτικού. Επομένως, είναι ανόητο να διαχωρίζει κανείς την φρασεολογία του με βάση το εσωτερικό ακροατήριο. Είναι εξ ορισμού διεθνής η φρασεολογία του.
Σήμερα, επίσης, ο πολίτης δεν είναι μόνο δέκτης μιας είδησης. Είναι, επίσης πλέον, εξ ορισμού, και πομπός. Είτε μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, είτε μέσα από τις εφαρμογές του στο κινητό, είτε μέσα από τις καθημερινές εξελίξεις στην τεχνολογία δέχεται μηνύματα και αποστέλλει μηνύματα. Εκατοντάδες. Αυτόν τον πολίτη επιλέγει το σημερινό πολιτικό σύστημα να υποτιμά.
Διότι τα διχαστικά διλήμματα που τόσο τα ζήσαμε στην περίοδο των μνημονίων, όταν πάλι ξεχάστηκαν ιστορικές αναφορές και διαχρονικές πραγματικότητες, επιστρέφουν ανελέητα ενόψει της προεκλογικής χρονιάς που είμαστε έτοιμοι να διανύσουμε. Κι επειδή δεν μιλάμε για μια ουτοπιστική ανάγνωση, αλλά για μια απλή αντίληψη της σύγχρονης πραγματικότητας’ ας θυμηθούμε επιτέλους ότι η νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου ανέδειξε τα αδιέξοδα και του 1989 και του 2012.
Δεν μπορεί να πληθαίνουν οι φωνές κι οι εκτιμήσεις για τον πιο δύσκολο χειμώνα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη χώρα που έζησε ιστορικά την μεγαλύτερη οικονομική κρίση που βίωσε ανεπτυγμένη χώρα -σε αντιστοιχία μεγαλύτερη κι από αυτή των ΗΠΑ του 1929- να υπάρχει ένα ακραία διχασμένο πολιτικό σύστημα έτοιμο να κατευθύνει τους πολίτες του στον φανατισμό και την μισαλλοδοξία.
