Όσο κι αν προσπαθήσουμε να ομορφύνουμε την πολιτική εικόνα η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Και την προσπερνά.
O σημερινός άνθρωπος μπορεί να ξεκινήσει την ημέρα του είτε από το κρεβάτι του, είτε από τον καναπέ του, είτε από το γραφείο του, να κοιτάξει μια από τις οθόνες του είτε αυτή αφορά σε κινητό, είτε σε ηλεκτρονικό υπολογιστή του, είτε σε τηλεόραση και να έχει πρόσβαση σε μια τεράστια πηγή πληροφορίας.
Κι αυτό πλέον από την παιδική ηλικία μέχρι τα βαθιά γεράματα. Αν μάλιστα ενδιαφέρεται κι έχει τη δυνατότητα μπορεί να εγγραφεί σε μια από τις πολλές εγχώριες και διεθνείς καθημερινές ενημερώσεις που έρχονται μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και να διαβάζει -καθημερινά- τις εξελίξεις στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Η τεράστια πηγή πληροφορίας, απόρροια της τεχνολογίας, δείχνει τάσεις, εξηγεί καταστάσεις, διαμορφώνει συνθήκες. Δίνει στον καθένα και την καθεμία τη δυνατότητα όχι μόνο ενημέρωσης αλλά διάδρασης ή/και επιρροής. Πολλές φορές μπορεί να είναι κουραστική άλλες, στην κυριολεξία, λυτρωτική.
Αν η πηγή έχει υπογραφή δίνει σίγουρα κι έγκυρη πληροφόρηση ή ενημέρωση. Και δίνει γνώση. Και δυνατότητα σύγκρισης.
Σε ένα κόσμο που όλα έρχονται πιο κοντά κι εταιρείες έχουν αρχίσει να διαθέτουν μεγαλύτερη οικονομική δύναμη από χώρες η σύγκριση αυτή καμία φορά είναι αναπόφευκτη. Σύγκριση ανάμεσα στον ηγέτη μιας εταιρείας και στον ηγέτη μιας χώρας. Είναι εφικτή εφόσον θεωρητικά πρόκειται για ανόμοια θέματα; H γνώμη μου είναι ότι δεν πρέπει να συγχέονται αλλά σε ένα κόσμο που η πολιτική μιας εταιρείας έχει επιρροή στην ποιότητα ζωής ενός ατόμου, ακόμα μεγαλύτερη καμία φορά από την πολιτική ενός κράτους, είναι σημαντικό να εξετάζονται τουλάχιστον παράλληλα.
Κι αν οι γραμμές αυτές μπορεί να είναι η απαρχή μιας μεγάλης συζήτησης κι έννοιες όπως πολιτικές επιστήμες και φιλοσοφία να έρθουν να ακουμπήσουν στην έννοια του επιχειρείν, στην πιο γήινη αντίληψή τους, και στο πλαίσιο της προεκλογικής περιόδου των εκλογών για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, αποτελούν ευκαιρία για μια έκκληση και μια έρευνα.
Η έρευνα αφορά σε όλες κι όλους εμάς πριν ψηφίσουμε. Η πηγή της πληροφορίας έχει τη δυνατότητα να δούμε πολιτικές και πρόσωπα. Να μπούμε στις ιστοσελίδες και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κομμάτων και υποψηφίων. Να μάθουμε τι πρεσβεύουν, τι συζητούν. Πόσο κοντά ή μακριά είμαστε εμείς, πραγματικά, από τις δικές τους απόψεις. Πόσο κοντά ή μακριά είναι εκείνοι-ες από τη δική μας ζώσα πραγματικότητα.
Η έκκληση είναι περισσότερο μια παράκληση. Μην απογοητευτείτε. Διότι κακά τα ψέματα. Αν διαβάσετε ή δείτε μια συνέντευξη του Επικεφαλής της Google ή της Uber ή ακόμα και της JP Morgan και κάνετε μια σύγκριση με την συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού της χώρας μπορεί να σας πιάσει μια βαθιά κατάθλιψη. Επαναλαμβάνω δεν συγκρίνω ανόμοια πράγματα. Αλλά αν ο Ηγέτης σχετίζεται με τα μικρά και τα μεγάλα, με τα καθημερινά και τα οραματικά υπάρχει ένα κίνδυνος να διαπιστώστε ότι στην πατρίδα μας τα καθημερινά προσπερνιούνται και τα οραματικά επιβάλλονται.
Η Ελλάδα βγαίνει από την παρατεταμένη κρίση με βάση τις νόρμες που είχε η Ευρωπαϊκή Ένωση από την μετακομμουνιστική ανατολική Ευρώπη. Ο Πρωθυπουργός της, που έχει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των πολιτών, ασφυκτιεί ανάμεσα στους περιορισμούς της συμφωνημένης πορείας εξόδου και την επιθυμία του για αλλαγές αλλά επιτρέπει να δημιουργηθεί ένα πολιτικό κατεστημένο το οποίο κινδυνεύει να του γυρίσει μπούμερανγκ.
Ο Πρόεδρος του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης της, ζει το όνειρο του μαθητή της Γ’ Λυκείου που πάει σε πενθήμερη εκδρομή. Λιώνει, κατά δήλωσή του, τα παπούτσια του στις περιοδείες αλλά ενώ επικαλείται την Αριστερά επιζητά την “επαγγελματική” βοήθεια ενός πολιτικού που προέρχεται από τη Λαϊκή Δεξιά κι ο οποίος χαμογελά στον ναρκισσισμό του βλέποντας τον εαυτό του πάλι καλεσμένο να μιλά σε τηλεοπτικές εκπομπές ποικίλης ύλης μετά από δέκα χρόνια απραξίας. Κι από κοντά η ελάσσονα αντιπολίτευση όπου ένα πρώην κόμμα εξουσίας ενδόμυχα προσπαθεί να πετάξει στα σκουπίδια την ευκαιρία που του δίνουν οι συγκυρίες, ένα κομμουνιστικό κόμμα που ζητά τη βοήθεια του χιουμοριστικού αλλά κοινωνικά ενεργού Luben για να επανέλθει στο προσκήνιο και πολλά άλλα κόμματα είτε από τα δεξιά είτε από τα Αριστερά που προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια αρκετών απογοητευμένων πολιτών που ψάχνουν λύσεις αλλά δεν βρίσκουν.
Όσο κι αν προσπαθήσουμε να ομορφύνουμε την πολιτική εικόνα η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Και την προσπερνά. Αλλά όσο συνειδητοποιούμε ότι η πραγματικότητα διαμορφώνεται από εμάς κι ότι εμείς ως πολίτες του κόσμου έχουμε τη δύναμη της σύγκρισης και της απόφασης τόσο θα έρθει η ώρα κάποιας πραγματικής ελπίδας. Δεν θέλει απογοήτευση. Θέλει δουλειά. Δουλειά και κρίση. Κι εμείς έχουμε αποδείξει ότι τα έχουμε και τα δύο.
*Ιάκωβος – Αντώνιος Αρμάος, Διδάκτορας Πολιτικής Φιλοσοφίας – Επικοινωνιολόγο, CEO efrata communications
