Δεν πίστευα ποτέ ότι είναι εύκολο στον οποιοδήποτε να προχωρήσει σε πολιτικές αναλύσεις και επικοινωνιακές επισημάνσεις όταν είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από μια χώρα. Η τεχνολογία μας έχει φέρει πιο κοντά, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης έχουν δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση εκμηδενισμού των αποστάσεων, και η ανάγνωση σημαίνει πολλές φορές εκμάθηση. Αλλά κακά τα ψέματα, πάντοτε μια επίσκεψη σε μια χώρα σε κάνει πιο πλούσιο σε γνώση κι πιο αντικειμενικό στην κρίση.
Προσωπικά είμαι ένας από τους πολλούς που γοητεύτηκαν από την Jacinda Ardern (Τζασίντα Άρντερν). Αποτελούσε μακράν ένα από τα καλύτερα παραδείγματα διαχείρισης Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης κι έτσι μάθαινα για εκείνη. Και ψαχνόμουν. Ερευνούσα. Και διάβαζα. Μέχρι και τύπο Νέας Ζηλανδίας έστω και διαγώνια.
Σύμφωνα με το BBC η αντίδραση στην ανακοίνωσή της ήταν ποικίλη. Ένας ντόπιος από την εκλογική της περιφέρεια στο Όκλαντ δήλωσε στη NZ Herald ότι η κ. Αρντερν ”τρέχει να ξεφύγει πριν την πετάξουν έξω”, κατηγορώντας την για την αύξηση της εγκληματικότητας και την αύξηση του κόστους ζωής. Για άλλους, όπως ο Max Tweedie του Auckland Pride, είναι ”μία από τις μεγαλύτερες πρωθυπουργούς στην ιστορία της Νέας Ζηλανδίας”. Αυτά τα αισθήματα συμμερίζεται και ο Νεοζηλανδός ηθοποιός Sam Neill, ο οποίος δήλωσε ότι η κ. Αρντερν είχε αντιμετωπίσει ”επαίσχυντη” μεταχείριση από ”τραμπούκους” και ”μισογύνηδες”. ”Της άξιζε κάτι πολύ καλύτερο”, έγραψε ο πρωταγωνιστής του Jurassic Park σε Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης.
Σε άρθρο του στην ηλεκτρονική σελίδα του ίδιου μέσου ο Richard Harman γράφει για την Arden: “Η διαχείριση (αυτών) των κρίσεων, ιδίως της σφαγής 51 μουσουλμάνων σε τζαμί του Christchurch το 2019 από ένοπλο, της χάρισε διεθνή αναγνώριση. Και αρχικά, η διαχείρισή της στην Covid-19 την είδε να οδηγεί το Εργατικό Κόμμα της σε μια συντριπτική νίκη το 2020, αλλά καθώς τα δρακόντεια λουκέτα κρατούσαν τους Νεοζηλανδούς στα σπίτια τους και τα σύνορά της κλειστά, η δημοτικότητά της άρχισε να μειώνεται. Έγινε αντικείμενο συχνά χυδαίων ύβρεων από το κίνημα κατά του εμβολιασμού και άλλες λαϊκιστικής έμπνευσης δεξιές ομάδες διαμαρτυρίας στη Νέα Ζηλανδία. Ήταν εμφανές στις δηλώσεις παραίτησής της την Πέμπτη ότι η πίεση είχε αντίκτυπο και την έκανε να αμφιβάλλει για το αν θα μπορούσε να οδηγήσει το κόμμα της στις εκλογές που έχουν προγραμματιστεί για τον Οκτώβριο.”. Και καταλήγει “σε αυτό το στάδιο, η κληρονομιά της είναι κυρίως του στυλ, μιας προσιτής, συμπαθητικής πολιτικού που προτίμησε την ”καλοσύνη” από την αντιπαράθεση και τελικά θαυμάστηκε λιγότερο στην πατρίδα της απ′ ό,τι στο εξωτερικό. Η πραγματική της κληρονομιά θα πρέπει να περιμένει.”
Προσωπικά δεν έχω καταλήξει αν με θαυμασμό διαβάζω το θάρρος της απόφασής της ή με αποστροφή διότι δεν ολοκλήρωσε τη θητεία και προτίμησε την παραίτηση από μια πιθανή ήττα. Στέκομαι ωστόσο στον γεμάτο απλότητα κι ειλικρίνεια λόγο της: “Φεύγω γιατί με έναν τόσο προνομιακό ρόλο, έρχεται και η ευθύνη. Η ευθύνη να ξέρεις πότε είσαι το κατάλληλο πρόσωπο για να ηγηθείς, αλλά και πότε δεν είσαι. Ξέρω τι απαιτεί αυτή η δουλειά και ξέρω ότι δεν έχω πλέον αρκετή ενέργεια για να ανταποκρίνομαι. Είναι τόσο απλό”….”ξέρω ότι θα υπάρξει μεγάλη συζήτηση μετά την απόφαση αυτή σχετικά με το ποιος ήταν ο λεγόμενος ”πραγματικός” λόγος. Μπορώ να σας πω ότι αυτό που μοιράζομαι μαζί σας σήμερα είναι ο λόγος. Η μόνη ενδιαφέρουσα οπτική γωνία που θα βρείτε είναι ότι μετά από έξι χρόνια που πέρασαν με κάποιες μεγάλες προκλήσεις, ότι είμαι άνθρωπος. Οι πολιτικοί είναι άνθρωποι. Δίνουμε ό,τι μπορούμε, για όσο μπορούμε, και μετά έρχεται η ώρα. Και για μένα, ήρθε η ώρα.”
