Όλοι γνωρίζουμε το παραμύθι. Η ιστορία αφορά ένα βοσκό που φυλά τα πρόβατα του, βαριέται και για να διασκεδάσει ξεγελά επανειλημμένα τους κοντινούς χωρικούς με σκοπό να θεωρούν ότι ένας λύκος επιτίθεται στο κοπάδι του. Κι άρα και τα δικά τους κοπάδια θα κινδυνεύσουν. Κι όταν οι χωρικοί σπεύδουν να τον βοηθήσουν εκείνος γελά με την αφέλεια τους να τον πιστεύουν. Όταν μετά από πολλές φορές που έκανε πλάκα όντως εμφανίζεται ένας λύκος και το αγόρι ξανακαλεί βοήθεια, οι χωρικοί εκτιμούν ότι πάλι λέει ψέματα, ότι είναι ένας ακόμη ψευδής συναγερμός και δεν πάνε. Το αποτέλεσμα: ο λύκος τρώει τα πρόβατα κι ο βοσκός απαρηγόρητος κλαίει που έχασε το βιός του.
Σάββατο βράδυ 25ης Νοεμβρίου 2023 το 112 ηχεί στην Αττική. “Θυελλώδεις άνεμοι” αναφέρει. “Αποφύγετε τις άσκοπες μετακινήσεις” προτρέπει. Ομολογώ ότι το αψήφησα με σκοπό να συμμετέχω σε μια κοινωνική εκδήλωση. Καθώς οδηγούσα προς αυτή σκεφτόμουν ότι έτσι όπως χρησιμοποιείται το 112 σε λίγο θα κινδυνεύσει να γίνει συνώνυμο του Ψεύτη Βοσκού. Αλλά ταυτόχρονα είχα την αγωνία: αν με ξεγελά η αντίληψή μου κι η Πολιτεία έχει δίκιο;
Μια φίλη μου φανατική υπέρμαχος της Κυβέρνησης μου ανέφερε, όταν της εκμυστηρεύτηκα τον προβληματισμό μου εκείνο το βράδυ: “τι θέλεις να πέσει κανένα δέντρο και να χαθεί κανένας άνθρωπος;”. Στην ένσταση μου ότι σε άλλες χώρες η Πολιτεία δεν θα έστελνε ανάλογο μήνυμα η απάντηση της ήταν αποστομωτική: “οι άλλες χώρες δεν έχουν 112. Εμείς πρωτοπορούμε κι έχουμε”.
Από την άλλη πλευρά ένας φίλος μου, φανατικός πολέμιος της Κυβέρνησης, έγραψε στον τοίχο του σε γνωστό Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης: “Καθώς έχει ξημερώσει μια ηλιόλουστη Κυριακή εδώ στο Μαρούσι που βρίσκομαι αυτή την ώρα σκέπτομαι ότι το χθεσινό μήνυμα από το 112 για την Αττική είναι η απόλυτη απόδειξη του ακραίου φόβου των κυβερνόντων απέναντι στις ευθύνες τους για την πλήρη ανεπάρκειά τους να διαχειριστούν στοιχειωδώς τρέχουσες υποθέσεις. Τραβάνε ένα 112 κι αν ο μη γένοιτο συμβεί κάτι τότε φταίνε τα θύματα του συμβάντος που εκείνα δεν πρόσεξαν.”
Η προσωπική μου άποψη είναι απλή: το 112 είναι όντως μια πρωτοπορία, μια καινοτομία, μια σημαντική βοήθεια σε δύσκολες στιγμές, ένα πολύτιμο εργαλείο της Πολιτείας και κατ’ επέκταση της κοινωνίας. Από την άλλη η συχνή κι εν πολλοίς άσκοπη χρησιμοποίησή του είναι εξαιρετικά πιθανό να οδηγήσει στην απαξίωσή του και κατ’ επέκταση στην αγνόησή του.
Η σύνθετη πλευρά της απλής μου άποψης έγκειται στην κοινωνική επέκταση αυτής της τακτικής χρησιμοποίησής του. Το γεγονός ότι είναι ένα ακόμα στοιχείο που δυναμιτίζει το φαινόμενο της φοβικής κοινωνίας. Της φοβικής ελληνικής κοινωνίας της Κρίσης, του άγχους της επιβίωσης, των εταιριών που κόβουν το ρεύμα, των κατασχέσεων στους τραπεζικούς λογαριασμούς. Σήμερα δεν την συναντάμε διότι δεν την βλέπουμε. Όχι επειδή ίσως μας την κρύβουν. Αλλά πρωτίστως διότι δεν αντέχουμε άλλο την μιζέρια και την μεμψιμοιρία. Περάσαμε πολλά δύσκολα χρόνια. Θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά.
Το πως, όμως, θα προχωρήσουμε μπροστά έχει τεράστια σημασία. Είχε το 2019. Έχει ακόμα μεγαλύτερη σήμερα. Διότι μια φοβική κοινωνία δεν μπορεί ποτέ να είναι μια δημιουργική κοινωνία.
