Στον χάρτη είμαστε τα δύο άκρα της Ευρώπης. Από την μια πλευρά η Μεγάλη Βρετανία. Από την άλλη εμείς. Και οι δύο χώρες έζησαν και ζουν τα πιο έντονα δεκαπέντε χρόνια της νεότερης πολιτικής ιστορίας τους.
Αναγνωρίζω ότι απαιτεί άλματα σκέψης η σύγκριση της πολιτικής ζωής των δύο κρατών, αλλά το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός εμφατικά δήλωσε ότι θα προχωρήσει σε εκλογές στο τέλος της τετραετίας, αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει πολιτικό ρίσκο, με έβαλε σε πειρασμό.
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας σε ρόλο Tζέρεμι Κόρμπιν δίνει αφορμές. Ο κ. Κόρμπιν έχασε δύο διαφορετικές εκλογικές μάχες από δύο διαφορετικούς αρχηγούς των Συντηρητικών, οι οποίοι είχαν αναδειχθεί Πρωθυπουργοί πρώτα από εσωκομματικές διαδικασίες κι ύστερα από νίκη σε εκλογές. Η Τερέζα Μέι έγινε πρωθυπουργός ύστερα από εσωτερικές διαδικασίες των Συντηρητικών στις 13 Ιουλίου 2016, αντικαθιστώντας τον Ντέιβιντ Κάμερον, και κέρδισε τον ηγέτη των Εργατικών κ. Tζέρεμι Κόρμπιν στις Εθνικές Εκλογές που έλαβαν χώρα στις 9 Ιουνίου 2017. O Μπόρις Τζόνσον έγινε Πρωθυπουργός στις 24 Ιουλίου 2019 αντικαθιστώντας την Τερέζα Μέι (πάλι με εσωκομματικές διαδικασίες) και κέρδισε τις εκλογές στις 12 Δεκεμβρίου 2019 απέναντι (πάλι) στον Tζέρεμι Κόρμπιν.
Αλέξης Τσίπρας και Tζέρεμι Κόρμπιν έχουν ένα κοινό: μια εκλογική μειοψηφία που τους λατρεύει, μια πλειοψηφία που λατρεύει να τους μισεί. Άρα κι οι δύο ήταν, και στην περίπτωση του κ. Τσίπρα είναι, σχετικά εύκολοι αντίπαλοι. Φυσικά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Ότι ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε 1+1 εκλογική μάχη. Ωστόσο στην πράξη ο κ. Τσίπρας μόνο μια περίοδο κέρδισε την εμπιστοσύνη των πολιτών. Κι όχι με θεαματικό ποσοστό. Αφήστε που έκτοτε παλεύει για την επιβίωση του.
Τα δύο κράτη είχαν κι ένα άλλο κοινό σημείο τα τελευταία χρόνια. Τα δημοψηφίσματα. Η μεν Μεγάλη Βρετανία για το Brexit. Η δε Ελλάδα φαινομενικά για το τίποτα. Αλλά και στην περίπτωση της Ελλάδας το διακύβευμα ήταν τεράστιο. Άλλο αν στην πράξη αποδείχτηκε πολιτική φούσκα. Το Brexit για τη Μεγάλη Βρετανία αποτέλεσε κι αποτελεί σημείο καμπής.
Το Brexit μας θύμισε γιατί ενώ η δημοκρατία είναι ελληνικό “προϊόν”, πατρίδα της σύγχρονης Δημοκρατίας θεωρείται η Μεγάλη Βρετανία. Ο τρόπος που το βρετανικό κοινοβούλιο διαχειρίστηκε τα τελευταία χρόνια είναι μοναδικός. Κι η διαδικασία εναλλαγής πολιτικών αρχηγών στους Συντηρητικούς αξιομνημόνευτη. Ειδικά όσον αφορά στον Μπόρις Τζόνσον είναι άδικο να τον κρίνουμε με όρους επικοινωνιακούς. Προσωπικά θα τον τιμώ πάντα για το γεγονός ότι σεβάστηκε κι υπηρέτησε την άποψη της πλειοψηφίας των συμπολιτών του. Ακόμα κι αν είχε προσωπικά κριτήρια και φιλοδοξίες, υπηρέτησε τη δημοκρατία.
Από την άλλη μπορούμε εύκολα να κατατάξουμε την πτώση του στη μακρά λίστα πολιτικών που αντιμετωπίζουν την νομοτέλεια του εφήμερου στις μοναδικές εποχές που ζούμε. Ο Μπόρις Τζόνσον σε πολλά θέματα κινήθηκε στα όρια της πολιτικής ιδιοφυΐας. Δομημένες, αποτελεσματικές, με ιστορικό αποτύπωμα αποφάσεις. Ωστόσο η πολιτική αλαζονεία του κι η μανία του για το παιχνίδι της πολιτικής στρατηγικής άγγιξε τα όρια του υπερφυσικού. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πως θα του φερθεί η Ιστορία. Ξέρω ότι στην εποχή της τεχνολογίας και της ταχύτητας της πληροφορίας δεν μπορείς να ζεις συνέχεια στο όριο.
Την επιλογή να ζήσει στο όριο μοιάζει να κάνει κι ο Πρωθυπουργός. Είναι δεδομένο ότι υπάρχει επιχειρηματολογία υπέρ και κατά των πρόωρων εκλογών. Εθνικά, εξάλλου, την Ελλάδα τη συνέφερε οι εκλογές να γίνουν πέρσι τον Ιούνιο του 2021. Θα είχε μπροστά της τέσσερα χρόνια σταθερής διακυβέρνησης και θα αντιμετώπιζε τις φουρτούνες με σταθερό καπετάνιο μέχρι το 2025. Θα συνέφερε και τον κ. Μητσοτάκη και την πολιτική του κληρονομιά. Μέχρι πέρσι τέτοια εποχή τα λάθη ήταν ελάχιστα, οι επιτυχίες μεγάλες. Κι υπήρχε έντονο πολιτικό αποτύπωμα. Σήμερα το ενδιαφέρον για την ημερομηνία των εκλογών διέπεται από άλλη στόχευση.
Κομματικά είναι λογικό να βλέπει κανείς στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα τον Κόρμπιν της Ελλάδας. Να διαχειρίζεται το χρόνο των εκλογών με τη λογική ότι, όποτε κι αν γίνουν, ο κ. Τσίπρας θα ηττηθεί. Από την άλλη σε ταραχώδεις εποχές είναι λάθος να υποτιμηθεί. Ταυτόχρονα η Ελλάδα πλέον δεν έχει δύο πόλους. Έχει τρεις. Οι εκλογές δεν αφορούν μόνο τη Νέα Δημοκρατία και το ΣΥΡΙΖΑ. Αφορούν και το ΠΑΣΟΚ. Ναι είναι γεγονός ότι μπορεί το ΠΑΣΟΚ να καταρρεύσει και να μείνει μόνο στο δημοσκοπικό του αποτύπωμα. Ναι είναι γεγονός ότι είναι σχεδόν αστείο να κάνουμε προβλέψεις δεύτερων εθνικών εκλογών, όταν δεν έχουμε το αποτέλεσμα που θα αφήσουν οι πρώτες. Αλλά όσο μεγαλώνουν οι δυσκολίες τόσο μεγαλώνει η πιθανότητα οι Ελληνίδες κι οι Έλληνες να ψάξουν να βρουν μια άλλη επιλογή. Κι οι δημοσκοπήσεις αυτό το λένε καθαρά. Όπως, επίσης, υποδεικνύουν ότι οι δυσκολίες είναι σχεδόν ανυπέρβλητες.
Γιατί, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναλαμβάνει αυτό το πολιτικό ρίσκο μένει να φανεί. Απλά να σημειώσουμε τη φράση που γράψαμε λίγο παραπάνω: “στην εποχή της τεχνολογίας και της ταχύτητας της πληροφορίας δεν μπορείς να ζεις συνέχεια στο όριο”.
