Η εθνική μιζέρια κινδυνεύει να πάρει συστημικά χαρακτηριστικά. Είναι αλήθεια ότι είμαστε μια κοινωνία, ένας λαός, που βίωσε και βιώνει μία εξαιρετικά δύσκολη περίοδο. Από το 2009 μέχρι και σήμερα βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ζήσαμε την πιο δύσκολη και απρόβλεπτη κρίση που έζησε ποτέ ανεπτυγμένη χώρα και μόλις ξεκινήσαμε μια διαδικασία επιστροφής στην κανονικότητα ήρθε η αδιανόητη κρίση της πανδημίας.
Η πανδημία εξακολουθεί να είναι εδώ και μοιάζει ότι θα είναι για αρκετούς μήνες ακόμα. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι η ηγεσία της Ευρώπης, και κατ’ επέκταση της Ελλάδας, έχει αποφασίσει να συμβιώσει μαζί της. Η ευθύνη της διαχείρισής της, κυρίως όσον αφορά στην καθημερινότητα, έχει σχεδόν περάσει κατά 100% σε εμάς τους πολίτες. Αν αντέξουμε, αν έχουμε τη σοφία να ανταποκριθούμε στην πρόκληση της εποχής θα φανεί. Είναι σίγουρο ότι ο λαός που θα τα καταφέρει θα έχει προβάδισμα στην επόμενη μέρα.
Για να αντέξουμε εμείς πρέπει να έχουμε και τα σωστά ερεθίσματα. Πρέπει οι προσλαμβάνουσες μας να είναι θετικές και να μας δίνουν ένα όραμα. Κι αυτό το όραμα να γίνει πραγματική ελπίδα.
Τι συναντάμε σήμερα;
Ανθρώπους να λησμονούν γρήγορα τα δύσκολα χρόνια που περάσαμε και πάνω απ’ όλα τις αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτά. Συνεπώς, ανωριμότητα.
Πολιτικούςπου θεωρούν ότι δεν έχουμε διδαχτεί τίποτα επιλέγοντας έτσι στρατηγικές περασμένων ετών. Είναι απορίας άξιον τι έχει οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, στην κακή επανάληψη της στρατηγικής της περιόδου 2012-2014. Όταν μάλιστα είναι δεδομένη η πρόσληψη νέας επικοινωνιακής ομάδας. Η μόνη λογική εξήγηση είναι η περιχαράκωση ενός ικανού ποσοστού που θα κρατήσει τον κ. Αλέξη Τσίπρα εφ’ όρου ζωής επικεφαλής ενός κόμματος χωρίς να έχει σημασία το ποσοστό του. Αλλά αυτό επ’ ουδενί δεν μπορεί να αφορά στους πολλούς. Συνεπώς, ανοησία.
Διαμορφωτές κοινής γνώμης οι οποίοι ότι στο όνομα της ευσυνειδησίας και της ενσυναίσθησης προτείνουν να βρούμε τρόπο να «γιορτάσουμε» τα 100 χρόνια από την μικρασιατική καταστροφή. Είμαστε ήδη ο μόνος λαός που οι εθνικές του γιορτές είναι στην αρχή μιας δύσκολης εποχής και όχι στην ολοκλήρωση της (που έρχεται κι η λύτρωση της απελευθέρωσης και η γιορτή της νίκης). Θέλουν να είμαστε κι οι μοναδικοί που θα “γιορτάζουμε” μία εθνική τραγωδία. Συνεπώς, αυτομαστίγωση.
Με αυτά και με εκείνα έχουμε φτάσει στο σημείο η μιζέρια να είναι μέρος μιας καθημερινότητας. Κι οι στιγμές αισιοδοξίας να είναι επιτηδευμένα αναληθείς. Και σε αντιδιαστολή της πιθανότητας αυτοχειρίας του εορτασμού των 100 ετών από το 1922 χάσαμε την περήφανη μοναδική στιγμή του εορτασμού των 200 χρονών από το 1821.
Κρυφτήκαμε πίσω από την πανδημία και δεν γιορτάσαμε όπως θα έπρεπε τα 200 χρόνια της ελληνικής επανάστασης. Λες και θα ήταν δύσκολο να φωταγωγηθεί σε κάθε πόλη το πιο σημαντικό της κτίριο, όπως για παράδειγμα φωταγωγείται φέτος το Royal Albert Hall στο Λονδίνο. Τα 200 χρόνια περιορίστηκαν στην εποχή της τεχνολογίας και της ψηφιακής επανάστασης σε εκδόσεις βιβλίων και συζητήσεις κλειστού τύπου. Χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία εθνικής ανάτασης.
Η εθνική ανάταση οφείλει να είναι η πρώτη επιλογή κάθε πολιτικού κόμματος. Διότι έχουμε περάσει τόσα πολλά. Είναι πραγματικά δυσάρεστο μια λογική εξέλιξη, η επιστροφή της Ελλάδας στην επενδυτική βαθμίδα, να λαμβάνει χαρακτηριστικά εθνικού στόχου.
Σε αυτό το κλίμα το Ελληνικό Εθνικό Σχέδιο είναι πιο κρίσιμο από τότε. Όσο κι αν ωραιοποιούμε την κατάσταση, είναι απαραίτητος ένας μεγάλος εθνικός στόχος.
Στο εξωτερικό έχουμε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό τα κέντρα λήψης αποφάσεων να μιλούν με θετικά λόγια για εμάς. Όμως κακά τα ψέματα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Η ελληνική κοινωνία έχει στην συντριπτική της πλειοψηφία την ωριμότητα να διαχειριστεί την κατάσταση, έχει αποδειχθεί όχι μόνο ισχυρή αλλά και πεισματάρα μπροστά στα δεινά πολλών ετών. Μένει μόνο να δείξει το πολιτικό σύστημα ότι μπορεί να ανταποκριθεί. Μπορεί;
