Στο μαγικό κόσμο των αγορών η απώλεια μιας συμφωνίας 31 δισεκατομμυρίων είναι τεράστια. Έτσι την εισέπραξε ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν μετά την ίδρυση της aukus και την ακύρωση από την Αυστραλία της παραγγελίας των γαλλικών υποβρυχίων.
Ο Πρόεδρος Μακρόν θύμωσε. Ή καλύτερα έγινε έξαλλος. Όμως έγινε τόσο έξαλλος που πρακτικά έχασε τον έλεγχο. Δεν γνωρίζω εάν είναι το άγχος των επικείμενων εκλογών ή η αγωνία για αυτοεπιβεβαίωση, αλλά ο Πρόεδρος της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν κινείται αυτή την εποχή στον πραγματικό κόσμο όπως θα κινούταν ένα πολιτικό τρολ στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Με μια αφόρητη, ανούσια μαγκιά. Κι αυτό αποτελεί μια ακραία επικίνδυνη εξέλιξη, ακόμα κι αν μέσα απ’ αυτή κάνουν την εμφάνισή τους ιδέες όπως ο Ευρωστρατός ή σκέψεις όπως η Ευρωπαϊκή Αυτονομία, που στα αυτιά των περισσότερων από εμάς ηχούν ως γλυκιά μελωδία.
Η οργή του Εμμανουέλ Μακρόν έγινε αισθητή πέρα και πάνω από διπλωματικές ευγένειες. Ανακάλεσε τους Πρέσβεις του σε ΗΠΑ κι Αυστραλία (ειρήσθω εν παρόδω δεν είναι πρώτη φόρα, το έχει κάνει και με την Τουρκία και την Ιταλία στο πρόσφατο παρελθόν), χρησιμοποίησε, μέσω μελών της Κυβέρνησής τους ή συμβούλων του, γλώσσα μαθητικού καυγά, δεν πήγε στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κι άρχισαν οι επιτελείς τους να διαδίδουν φήμες.
Από την σκέψη επανάληψης της απόφασης του 1966, όπου η Γαλλία είχε αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας (NATO) – επανήλθε το 2009 – μέχρι την έναρξη διαδικασίας της Ενωμένης Ευρώπης, αφού οι εξελίξεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα βάζουν σε κίνδυνο της θέσης της Ευρώπης στην ιστορία.
Η τελευταία φήμη λέει ότι αν η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασίσει τον Ευρωστρατό, εκείνος θα της δώσει τη θέση της Γαλλίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
Όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση κάθε άλλο παρά ενωμένη είναι. Η διοίκηση της, όσο περνάει ο καιρός, θυμίζει παλιά Σοβιετία, η θυμηδία των δύο Προέδρων Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Σαρλ Μισέλ του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στη συνάντηση με τον Ταγίπ Ερντογάν είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα ασυνεννοησίας, κράτη-μέλη της στην Ανατολική Ευρώπη αισθάνονται πολύ πιο άνετα με συνομιλητές τους Αμερικανούς από τους Γάλλους ή τους Γερμανούς, ενώ τα οικονομικά συμφέροντα προηγούνται κάθε άλλης πολιτικής σκέψης.
Στα οικονομικά συμφέροντα ανάμεσα στη Γερμανία και την Κίνα θα μπορούσε ο κ. Μακρόν να βασιστεί έτσι ώστε να χτίσει ένα ευρωπαϊκό τείχος, αλλά είναι άγνωστο αν αυτό θα μπορούσε να συμπαρασύρει το σύνολο της Ευρώπης.
Όταν το 2019 ο Πρόεδρος Μακρόν είχε μιλήσει για «εγκεφαλικό θάνατο» του ΝΑΤΟ είχε ταράξει τα νερά. Κι έθετε ένα υπαρκτό προβληματισμό. Ο κόσμος αλλάζει και υπάρχουν σταθερές που διαρκούν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως η αλλαγή αυτή δεν μπορεί να γίνει αισθητή με βάση το θυμικό ενός ηγέτη μιας εκ των σημαντικότερων χωρών της Ευρώπης και σταθερού σύμμαχου μας. Και μάλιστα ενός ηγέτη που σε έξι μήνες δοκιμάζεται σε εκλογές. Μπορεί να γίνει μόνο μέσα από ζύμωση και συζήτηση όλων των ηγετών της Ευρώπης. Και κάποια στιγμή πρέπει κι αυτοί να διαδραματίσουν ένα ρόλο. Διότι απαραίτητη η οικονομία για τη ζωή μας, αλλά στο τέλος πάντοτε η πολιτική την καθορίζει.
